Hoofdstuk 10

==

Het zou heerlijk zijn geweest om lekker lang in een warm bad te dobberen, maar daar kon ze beter niet aan denken. Lou deed de deur open van wat allang een luxe badkamer had moeten zijn en keek gefrustreerd naar de puinhoop; de badkamer-in-wording leek meer op een bouwplaats. Ze schudde haar hoofd en liep naar de badkamer met douche in hun slaapkamer, want ze was niet van plan om haar tot nu toe leuke dag door ergernis te laten bederven. Vervelende Keith Featherstone! Waar hing die man toch uit?

Phil weigerde zich te mengen in Lous geschil met de aannemer. Zij had per se een luxe badkamer willen hebben, dus dan moest ze het zelf maar zien te regelen. Hij vond dat ze de man best aan de kant kon zetten om met een andere aannemer in zee te gaan – ze was niet zo stom geweest om Featherstone vooruit te betalen of zoiets. Phil was trouwens dik tevreden met de douche in hun ruime badkamer; hij vond het tijdverspilling om in water met je eigen vuil te liggen. Hij had tegen haar gezegd dat ze haar vrouwelijke charmes in de strijd moest gooien. Aannemers waren gevoelig voor fladderende wimpers en een mooi decolleté. Behalve luie, nutteloze, onbetrouwbare Keith Featherstone.

==

Nadat ze onder de douche was geweest, had Lou nog een halfuurtje om zich met een damesromannetje in een stoel te nestelen, een kop koffie en een doos chocoladetruffels binnen handbereik. De bonbons waren door de brievenbus gedaan door Des en Celia Winter-Brown. (Dat Lou hun bezoek had misgelopen, beschouwde ze als een enorme meevaller.) Celia had geen genoegen willen nemen met de veelvoorkomende achternaam Brown, dus had ze erop gestaan dat ze na hun huwelijk allebei de dubbele achternaam zouden gebruiken. Wat hadden zij en Deb gelachen om Celia’s handtekening met de overdreven zwierige krullen, afgekeken van de manier waarop Elizabeth i haar doodvonnissen tekende. O, wat zou ze nu graag de telefoon willen pakken om Deb te bellen.

Lou deed er lekker lang over om zich op te tutten voor haar etentje met Phil. Ze vroeg zich af wat voor soort restaurant hij uitgekozen zou hebben. Wat haar betreft was alles goed, maar een Italiaan zou echt de kroon op haar dag vormen. Er ging niets boven de ontspannen romantische sfeer van een Italiaans eethuis.

Toen Phil om halfzeven thuiskwam, kreeg hij in de keuken een niesaanval waardoor hij de tasjes in zijn hand bijna liet vallen.

‘Zijn hier dieren geweest, Lou?’ vroeg hij.

‘Doe niet zo mal,’ zei ze. Oeps!

‘Ik heb cadeaus voor je en een fles champagne,’ kondigde hij aan. Champagne was een beetje veel gezegd. Het was een goedkope Cava met het etiket van zijn zaak erop. Elke nieuwe klant kreeg zo’n fles bij de aankoop van een auto, plus een sleutelhanger en een pen, eveneens voorzien van het logo van zijn zaak. En ach, als je eenmaal een glas op had proefde je het verschil met echte champagne toch niet meer.

Hij had twee cadeaus voor Lou. Het ene zat in een witte plastic draagtas, het andere in een goudkleurig tasje.

‘Alsjeblieft, schat. Je weet dat ik er niet goed in ben om cadeaus in te pakken.’

Met die smoes kwamen mannen altijd aanzetten, wist Lou uit ervaring. Niet dat het haar iets uitmaakte. Ze begon met het witte draagtasje, waar een huishoudelijk apparaat in bleek te zitten, het zoveelste dat hij haar gaf.

‘O, een omeletmaker! Fantastisch. Bedankt, lieverd.’ Ze reageerde overdreven enthousiast om haar schuldgevoel te verbergen, want ze had nu al in stilte besloten het ding weg te geven aan een goed doel.

Phil keek met een twinkeling in zijn ogen toe toen ze het goudkleurige tasje pakte. Glimlachend stak ze haar hand erin, en ze haalde er een doorschijnend zwart gevalletje aan een hangertje uit tevoorschijn. Ze hield het omhoog tegen het licht – niet dat er veel omhoog te houden viel. Het was een minuscuul negligeetje met veel ruches en gaten op strategische plaatsen. Het bijpassende slipje had een opening waar het kruis hoorde te zijn. Phil sloeg van achteren zijn armen om haar heen en draaide haar tepels tussen zijn vingers heen en weer alsof hij een radio afstemde.

‘Het leek me een leuk speeltje voor als we straks thuiskomen.’

‘We zien wel.’ Lou glimlachte als een boer met kiespijn en probeerde intussen haar gemengde gevoelens aan de kant te schuiven. Als hij zo nodig een sexy negligé voor haar moest kopen, waarom dan niet iets liefs, in plaats van dit ordinaire geval? Aan de andere kant betekende het wel dat hij nog steeds op haar viel, en dat was een goed teken, of niet soms? Ze was werkelijk de ondankbaarste vrouw van het jaar.

Phil gaf haar een klap op haar billen, zo hard dat Lou bijna haar evenwicht verloor.

‘Wat heb je trouwens met je haar gedaan? Het heeft zo’n rare kleur.’ Lachend liep hij naar de trap om een douche te nemen en zich om te kleden.

==

Om halfacht die avond claxonneerde de taxi kort om zijn komst aan te kondigen. Lou deed haar jasje aan en liep achter Phil aan naar buiten, de frisse lenteavond tegemoet. Ze voelde zich fantastisch na haar make-over. Phil zag er extra knap uit in zijn donkergroene pak. Het was zijn mooiste, en dat zag ze als een aanwijzing dat hij haar die avond echt in de watten wilde leggen. Het gaf haar een veilig gevoel, en veilig betekende voor haar hetzelfde als gelukkig. Dit zou een heerlijke avond worden, dat voelde ze gewoon.

Er zaten al mensen in de auto, dus keek Lou naar Phil. ‘Vals alarm,’ zei ze. ‘Deze is niet voor ons.’

‘Jawel,’ zei Phil.

‘Dat kan niet. Er zitten mensen in. Kijk maar.’

‘Het is een verrassing voor je verjaardag.’

‘Een verrassing?’

‘Ja, schat. Ik heb Fat Jack en Maureen uitgenodigd om mee te gaan.’ Onder het praten bleef hij geforceerd grijnzen, voor het geval de mensen in de auto hen aan zagen komen.

‘Dat. Meen. Je. Niet,’ zei Lou op ongeveer dezelfde manier. Het was net een woordenwisseling tussen twee buiksprekers.

‘Het leek me feestelijker als er een ander echtpaar bij was. Ik doe het allemaal voor jou, Lou, dus ga nou alsjeblieft de pret niet bederven.’

‘Klets niet. Jullie gaan over zaken praten, en dan scheep je mij de hele avond met die stomme Maureen op. Ik durf te wedden dat het weer net zo gaat als met Kerstmis,’ siste Lou tandenknarsend.

‘Liefje, waar zie je me voor aan?’

Daar gaf ze maar geen antwoord op.

==

Fat Jack en Phil liepen als eersten het Chinese restaurant binnen, de een wat ouder en brutaler dan de ander, maar met een identieke superieure glimlach als begroeting voor de gerant. De dames volgden op gepaste afstand.

Jack was kleurrijker en dynamischer dan ooit, maar Maureen leek in de paar maanden sinds Kerstmis jaren ouder te zijn geworden. De muizig bruine kleurspoeling was al heel lang niet bijgewerkt, zodat de grijze haarwortels zichtbaar waren in haar korte gepermanente haar. Uit een moedervlek in haar hals stak een lange dikke haar, waar Lou niet naar probeerde te staren. Maureen was zo mager als een pasgeboren vogeltje, en ze had een bleek gezicht met holle wangen, bijna alsof ze haar best deed om onzichtbaar te worden.

Fat Jack bestelde een Chinees banket voor vijf personen (de vreetzak), en grote garnalen met patat voor Maureen, die geen exotisch eten verdroeg. En Jack en Phil praatten over auto’s, precies zoals Lou had voorspeld, met een enkel uitstapje naar wat de plaatselijke voetbalclub zou moeten doen om het volgende seizoen de fa Cup te winnen. Tot slot kwam het gesprek op een fascinerend onderwerp: Jacks nieuwe vijver voor zijn koikarpers, compleet met een waterval, een sauna en internetcafé (het gesnoef ging in elk geval die kant op). Halverwege Lous knapperige eend in hoi-sin-saus staakte ze haar pogingen om Phils aandacht te trekken, staakte ze haar pogingen om een gesprek aan te knopen met Maureen, die toch alleen eenlettergrepige antwoorden gaf, en probeerde ze niet eens meer te geloven dat deze avond iets met haar verjaardag te maken had, of met haar. Domme Lou.

Lou at en dronk wijn en keek om de paar seconden naar de klok aan de muur, waarvan de wijzers niet vooruit waren te branden. Maureen had bijna geen hap gegeten, maar ze sloeg wel stilletjes en onopgemerkt het ene glas wijn na het andere achterover. Tot besluit van het maal bestelde ze een dubbele Tia Maria in plaats van de bananenbeignets. Het was een wonder dat ze niet onder de tafel lag tegen de tijd dat de rekening kwam.

Lou kon niet wachten tot iemand een taxi belde, zodat ze allemaal naar huis konden.

‘Heb je al een taxi gebeld?’ vroeg ze aan Phil.

‘Eh... we wilden eigenlijk nog iets gaan drinken in de club verderop in de straat,’ zei hij terwijl hij haar in haar jas hielp. ‘Om je verjaardag te vieren,’ voegde hij er haastig aan toe.

‘O, dus je bent niet vergeten dat ik jarig ben?’ zei Lou geïrriteerd.

‘We gaan het samen nog vieren als we thuis zijn.’ Phil grijnsde en gaf haar een vette knipoog. Lous reactie bleef hem bespaard doordat alle aandacht naar Jack ging, die zoveel glazen cognac achterover had geslagen dat hij nu van zijn stoel viel.

Het interieur van de club was net nog iets deprimerender dan de kale bakstenen gevel deed vermoeden, wat op zich een hele prestatie was, maar ze schenen het beste bier van de hele wijk te tappen, en dat vonden de mannen uit de buurt veel belangrijker dan een gezellige inrichting. Bovendien was er een extra lange bar voor alle ‘leuners’, en waren de comfortabele stoelen voor de dames er een korte taxirit bij vandaan geplaatst. Het ontbrak alleen nog aan een afzetting van prikkeldraad in het midden.

Phil bracht Lou en Maureen twee dubbele wodka’s met cola en voegde zich weer bij Jack aan de bar. Lou nam kleine slokjes van haar drankje en keek lusteloos om zich heen naar de afbladderende verf, de spinnenwebben die van de plafondtegels omlaag hingen en de beschimmelde zwart-witfoto van een of andere ex-voorzitter van de club aan de muur. Ze had de hele avond onder druk gestaan doordat ze Maureen bezig moest houden, en daar had ze schoon genoeg van. Ze wilde alleen nog maar naar huis en dan in bad. Toen bedacht ze dat ze geen bad had.

Zij en Maureen hadden vier keer eerder een avond in elkaars gezelschap doorgebracht, en toch had ze haar al die keren weinig meer horen zeggen dan: ‘Alsjeblieft’, ‘Hallo’, Tot kijk’, ‘Leuk huis’, en ‘Waar is het toilet?’ En, niet te vergeten, haar beroemde: ‘De mince pies waren erg lekker. Heb je die zelf gebakken?’ tijdens het kerstdiner. Die avond had ze zich echt helemaal laten gaan. Niemand was dan ook verbaasder dan Lou toen Maureen opeens begon te praten.

‘Ik ben grootmoeder, wist je dat?’ Ze zei het met trots, maar met een bedroefde ondertoon in haar stem.

‘Gefeliciteerd,’ zei Lou. Ze wist dat hun enige zoon, Peter, in Australië woonde, maar dat was het wel zo’n beetje. ‘Sinds wanneer?’

‘Vandaag precies vijf jaar geleden,’ zei Maureen. Goh, Maureen kon echt boeiend vertellen.

‘Dan ben ik een beetje laat met mijn felicitatie,’ zei Lou. ‘Is het een jongen of een meisje?’

‘Een meisje,’ snufte Maureen. Met trillende vingers opende ze het medaillon rond haar nek om Lou twee wazige foto’s te laten zien, een baby aan de ene kant en een blonde peuter aan de andere. ‘Dit is mijn Charlotte,’ voegde ze er met een onderdrukte snik aan toe.

‘O, wat een schatje!’ zei Lou naar waarheid. ‘Mis je haar niet ontzettend? Heb je plannen om binnenkort naar Australië te gaan?’

Maureen schudde haar hoofd. Lou besefte dat ze niet kon praten omdat er dikke tranen over haar wangen biggelden en op haar tweedrok drupten.

‘Gaat het, Maureen?’ vroeg Lou.

‘Jack wil er niet heen, dus ik heb mijn kleindochter nog nooit gezien,’ vertelde Maureen uiteindelijk. Lou viste een papieren zakdoekje uit haar tas en Maureen pakte het dankbaar van haar aan.

‘Zeker vliegangst,’ opperde Lou.

‘Dat is het niet.’

‘O,’ zei Lou bij gebrek aan beter. Ze nam aan dat het gesprek hiermee was beëindigd. Toch was het een record voor Maureen. Toen stak Maureen een hand uit om haar glas te pakken, ze nam een grote slok en begon weer te praten.

‘Pete droomde er vroeger altijd van om te gaan reizen, maar Jack wilde hem dwingen om in de zaak te komen werken. Hij vond dat Pete die malle ideeën van hem uit zijn hoofd moest zetten, en deed hij dat niet, nou, dan kon hij wat hem betreft opsodemieteren en hoefde hij nooit meer terug te komen. Best, zei Pete, geen probleem, dan ga ik nu weg en ik kom nooit meer terug. Met een tas over zijn schouder liep hij de deur uit, en dat was de laatste keer dat ik mijn zoon heb gezien.’

De tranen drup-drupten. Maureens ogen kregen een glazige uitdrukking toen ze terugdacht aan die kerstavond van lang geleden, toen haar gelukkige gezin voor haar ogen uit elkaar was gespat. Ze voelde Petes kus op haar wang, hoorde zijn lieve jonge stem zeggen: ‘Dag, mam, ik bel je snel.’ Ze hoorde Jack tegen haar zeggen dat zij ook kon opsodemieteren als ze niet achter hem bleef staan.

Maureen wekte zichzelf uit haar droevige overpeinzingen en begon in haar tas te grabbelen, totdat ze tussen de bingopennen en de sigaretten eindelijk haar eigen pakje papieren zakdoekjes had gevonden. Lou keek haar nog steeds met opgetrokken wenkbrauwen aan, stomverbaasd over het openhartige relaas van de oudere vrouw. Het leek wel alsof ze niet Maureen tegenover zich had, maar een heel andere vrouw, iemand die tot nu toe diep weggestopt was geweest. Maureen snoot haar neus en haalde diep en beverig adem, haar hoofd opzij gedraaid, zodat Lou haar fijngevormde profiel kon zien. Phil had haar verteld dat Maureen vroeger ooit Miss South Yorkshire was geweest. Dat had ze nooit willen geloven, tot op dit moment, nu ze Maureen van opzij zag en de overblijfselen van vergane schoonheid herkende.

‘Pete heeft nooit belangstelling gehad voor auto’s. Hij was het gelukkigst als hij naar het platteland kon gaan om te tekenen. Dat doet hij nu, hij is grafisch vormgever in Sydney, en hij houdt van zijn werk. Hij heeft een heel goed inkomen. Dat had zijn vader nooit verwacht, die zei altijd dat hij nog geen droog brood zou kunnen verdienen met dat geklieder van hem.’ Ze lachte een beetje maniakaal. ‘Al die jaren ben ik bij Jack gebleven om het gezin bij elkaar te houden. Ik heb zelfs al die slippertjes van hem gepikt. En waarvoor nou helemaal, want het is toch misgegaan. Allemaal voor niks. Ik ben zo stom geweest.’

‘Jacks slippertjes?’ vroeg Lou. Het leek wel of Fat Jack het had gehoord, want precies op dat moment lachte hij luid en onbehouwen aan de bar, en zijn dikke vette buik blubberde onder zijn overhemd. Lou vroeg zich af wat Maureen ooit in hem had gezien – sterker nog, ze kon zich niet voorstellen dat wat voor vrouw dan ook op hem zou vallen. Aan de andere kant waren er zat vrouwen die het gedrag van hun man, inclusief zijn slippertjes, door de vingers zagen omdat hij nu eenmaal een dikke portemonnee had, dat wist ze donders goed.

‘Er waren altijd vrouwen die op hem vielen, Lou,’ zei Maureen. Zij keek ook naar hem, maar ze zag een andere Jack, een jongere, slankere Jack in een mooi pak en met een vlotte babbel.

‘Ik ben er bijna aan onderdoor gegaan toen ik het de eerste keer ontdekte, maar ik wilde niet dat hij bij me weg zou gaan, dus heb ik het allemaal geslikt. Ik moest aan Peter denken. Hij was nog klein, en waar hadden we naartoe kunnen gaan? Ik werkte niet omdat Jack wilde dat ik thuis was en tegen die tijd had ik geen contact meer met mijn ouders. Ik had Pete lang niet zo’n comfortabel leven kunnen geven als Jack. We zouden in een opvanghuis zijn geëindigd, en wat voor leven is dat voor een kind?’ Maureen lachte bitter. ‘Natuurlijk duurden die escapades van hem nooit lang, want het ging hem om de spanning van het versieren. Zo’n slet zorgt echt niet dat er ’s avonds eten op tafel staat. Toch is het altijd pijn blijven doen, om te zien dat hij een halve fles aftershave over zich heen sprenkelde en later tegen me loog dat hij ergens een biertje had gedronken met een zakenrelatie.’

Lou was helemaal naar vanbinnen en ze voelde zich ontzettend schuldig. Tot haar schaamte had ze altijd aangenomen dat Maureen een saaie trut was. Het was nooit bij haar opgekomen dat ze misschien ooit knap en zelfverzekerd was geweest, en dat ze was weggeteerd door de wrede manier waarop haar man haar jarenlang had behandeld. Maar ja, een sterke en dominante kerel als de jonge Jack zou nooit zijn gevallen op de Maureen die nu naast haar zat, zachtjes snikkend boven een glas wodka. Kennelijk waren er ooit een sprankelende schoonheidskoningin en een dynamische doorzetter geweest die volmaakt bij elkaar pasten, maar toen waren de machtsverhoudingen om de een of andere reden gaan schuiven en uiteindelijk was er een relatie overgebleven die weinig meer was dan die tussen een parasiet en een gastheer. De vlotte jongen en Miss South Yorkshire waren er allang niet meer, en er waren twee vreemden overgebleven.

‘Het laatste wat Pete tegen zijn vader heeft gezegd, was dat hij meer gaf om zijn koikarpers dan om ons. Hij zei tegen mij dat hij me over zou laten komen als hij eenmaal was gesetteld.’ Maureen veegde met een zakdoekje over haar wangen, maar de dikke tranen bleven stromen.

‘En heeft hij ooit gevraagd of je wilde komen?’ vroeg Lou zacht.

Maureen knikte. ‘Ja, dat heeft hij gevraagd.’

‘Waarom ben je dan niet gegaan?’ Waarom ben je niet weggegaan bij die weerzinwekkende man van je?

‘Jack zei dat ik moest kiezen. Hem of Peter. De een of de ander, niet allebei.’

‘Néé!’ zei Lou ongelovig, al wist ze niet waarom het haar verbaasde. Ze had vaak genoeg een gemene twinkeling in Jacks ogen gezien, ondanks zijn joviale lach en zijn kameraadschappelijke gemoedelijkheid.

‘Ik moest altijd kiezen van Jack – hem of mijn zus, hem of Peter, hem of mijn vriendin Bren. En ik ben zo stom geweest om altijd voor Jack te kiezen, omdat ik van hem hield en hem niet kwijt wilde. Hij weet niet eens dat ik deze fotootjes van Charlotte heb. Vertel het hem alsjeblieft niet, Lou, beloof je het? Dan mag ik geen contact meer hebben met Pete, en dit is het enige wat ik van haar heb.’

Mág?

Lou verstijfde en ze richtte haar blik strak op de corpulente, vrolijke Jack. Hoe was het mogelijk dat een vrouw zich door haar man liet voorschrijven wat ze wel of niet ‘mocht’ doen? En dat ze zich erbij neerlegde dat ze moest kiezen tussen mensen van wie ze hield en hem?

Maureen legde haar magere hand op die van Lou. ‘Het is niet allemaal zijn schuld. Ik heb het laten gebeuren.’ De manier waarop ze het zei klonk eerder als een waarschuwing dan als de vaststelling van een feit.

‘Maar waaróm heb je het laten gebeuren?’ vroeg Lou. Ze had nog veel meer vragen willen stellen: Waarom ben je niet voor jezelf opgekomen? Waarom ben je niet bij hem weggegaan? Waarom ben je niet naar je zoon gegaan om in Australië een nieuw leven op te bouwen? Waarom heb je je trots en je gevoel van eigenwaarde overboord gezet?

Maureen keek met betraande, door alcohol vertroebelde ogen naar Lou. ‘Ik heb te lang gewacht,’ zei ze.

==

‘Kom op, ouwe zuipschuit van me!’ Jack verscheen aan hun tafeltje, en lachend trok hij Maureen overeind, zo ruw dat Lou er bijna iets van had gezegd. Phil, die achter hem stond, keek met lodderige ogen toe en leek iets soortgelijks tegen Lou te willen zeggen, maar ze legde hem met een vernietigende blik het zwijgen op.

Lou volgde de man in zijn enorme jas van schapenvacht en de vrouw in het kleine muisgrijze bontjasje naar buiten, en er flitste een gedachte door haar hoofd, te snel voor haar benevelde brein, zodat ze er niet over na kon denken. De inval verstopte zich ergens in haar achterhoofd en zou nog wel een keer langskomen, maar dan minder ongrijpbaar.

==

Toen ze weer thuis waren, zat Phil met twee glazen en de gekoelde fles nepchampagne op Lou te wachten toen ze terugkwam van de wc in de hal. Hij kon aan haar merken dat ze geïrriteerd was, maar daar wist hij wel raad mee. Ze bleef nooit langer dan vijf minuten kwaad op hem, daar was ze gewoon niet toe in staat. Een paar vleiende woorden, en ze zou binnen de kortste keren in dat zwarte gevalletje op hem wachten in hun bed, daar durfde hij zijn leven om te verwedden.

‘Heb je zin om je verjaarscadeau uit te proberen?’ Hij wiegde met zijn heupen, wetend dat hij maar weinig moeite zou hoeven doen om haar aan het lachen te maken.

‘Wil je op dit uur nog een omelet?’ antwoordde ze zonder aarzeling.

Phil kwam zelfverzekerd op haar af en drukte zijn kruis tegen haar aan. ‘Doe niet zo mal, schatje,’ mompelde hij zwoel. ‘Je weet best wat ik bedoel.’

Maar Lou verbaasde hem door zich los te maken uit zijn omhelzing.

‘Vanavond niet, Phil,’ zei ze vermoeid, en toen draaide ze zich van hem om en liep ze de trap op. Ze had nog maar aan één ding behoefte: lekker wegkruipen in haar oude, hooggesloten flanellen pyjama.